Μαθήματα Ανυπακοής

Αυτό το παιχνίδι ρόλων έχει παλιώσει.
Ο πανίσχυρος, δήθεν, νταβατζής έχει μείνει από ρευστό.
Ζητάει να πουλήσεις την ψυχή σου.
Θα το κάνεις;
Τι;
Σοβαρά;
Ποια πατρίδα, ποια θρησκεία;
Ποια ελευθερία;
Σαν τις βδέλλες θα ρουφήξουν το μεδούλι σου
κι εσύ κάνοντας τον παλιάτσο, δεν θα πάρεις χαμπάρι.
Παγωμένο απ' την αδιαφορία, γλυπτό.
Γονατίζεις μπροστά τους και δεν σου ανήκεις πια,
δεν το καταλαβαίνεις;
Αισχρές ανώνυμες απειλές στα τηλέφωνα
Κατά πρόσωπες προσβολές
Απληστία σε βαθμό κακουργήματος
Κάποιος θα' λεγε πως αυτό είναι η Κόλαση
κι είμαστε κιόλας νεκροί.
Ξέρω πως κάποιοι νιώθουν αυτές τις λέξεις.
Κάποιοι που βλέπουν που οδηγεί η ξεφτίλα.
Το μήνυμα είναι: ''Καταστρέψτε την παιδεία, τη συμπόνοια, την ευαισθησία.
Αν δεις κάποιον να λιγοψυχάει μπροστά στα μάτια σου, κλείστα.
Όσο δεν είσαι εσύ, είσαι καλά.''
                .  .  .
Οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν γνώρισαν την ασυδοσία.
Έδωσαν το αίμα τους για να πάρουν πίσω
την ψυχή τους.
Εμείς;

Αισιοδοξία (sic)

Με λίγο βασιλικό στα χέρια, ανεβαίνω σκάλες και χώνομαι σε στενούς δρόμους κάτω από την πόλη.
Γάτες με καθοδηγούν και, συχνά, κοιτώ προς τα πάνω για κάποιο δειλό σημάδι.
Στο τέλος της διαδρομής, αυτής της σκυταλοδρομίας θάρρους, υπάρχει πάντα ένα σκοτάδι που βγάζει σε κάτι, όλο και πιο φωτεινό.
Έστω ένα πυροτέχνημα.
Και πάλι απ' την αρχή...

διάλογος με τ' όνειρο θερινής νυκτός

                                                           

                   by Mikael Kennedy

Καλοκαίρι πάλι

Βάλε μια ψάθα στη τσάντα

    να βρίσκεται.

Τόση θάλασσα θα' χουμε μπροστά μας

πάρε και νερό

Ήλιο θα φέρω εγώ.

Τη φωτιά και λίγο φεγγάρι.

Κάτι που δεν θα χρειάζεται αντάλλαγμα για να το απολαύσεις.

Φέρε και την αγάπη σ' ένα βάζο

να τη δούμε να κολυμπάει στ' ανοιχτά

και να τη φωνάζουν τα παιδιά μας να παίξει μαζί τους.

Σ' αγκαλιάζω κι ας ζεσταίνομαι

ο ιδρώτας μου είναι χαρά

και το χαμόγελό σου

     η ανταμοιβή.

3/2/2012

Σάπια νεράντζια
ένας αθάνατος στέκει στη μέση
περήφανος και ξερός.
Τα μαλλιά της κρυμμένα στην κουκούλα
συντροφιά μια φλόγα και το ψιλόβροχο.
βλέμμα γυμνό τοπίο
το μέρος της;
αναμονή της ατέλειωτης αγκαλίας
κάπου στην άνοιξη.

Εξπρεσιονισμός 21 χρονών

Ζωή

μια παράξενη, μεγάλη διαδρομή..

Η Κηφισίας, μια Κυριακή απόγευμα.

Αγάπη

κάπου ανάμεσα στους 38°C, μια αγκαλιά και ένα βλέμμα υπομονής.

Ελπίδα

το ταξίδι που θα στεριώσει το όνειρο,

σε μια γη με δικαιώματα και σημαία το ουράνιο τόξο.

Ευχή

το σκοτάδι πάντα ν'αργεί και να έχεις ένα χέρι να κρατάς 

στο λυκόφως.

(σκέψεις προσωπικές πίσω από τη φλεγόμενη ύπαρξη της Αθήνας.)