Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Άλωσις - Λύτρωσις

Οδύνη
Εσωτερική
Ξεριζωμός
Εξορκισμός
Λυγμοί
Λίγο ακόμα
Να εξαγνίσω τα μάτια
της Ψυχής μου.
Ήταν το τελευταίο
ξέσπασμα.
...
Κι όπως ο αγιασμός απ' τα μάτια
πέφτει
το χώμα τον βυζαίνει
ευλαβικά.

Το νίκησα.
Νικήθηκε.
Φοράω λευκά και άμυνες
απαρτίζουν εκείνο το σημείο
το τρωτό.
Υπάρχει κουφάρι, μα
δεν τολμώ να το κοιτάξω.
Όχι από φόβο
αλλά γιατί δεν έχει πια
σημασία μια.

Α στερητικό

Ανέφικτες σκέψεις.
Ατέλειωτες συζητήσεις.
Ανύμπορος καπνός.
Αξημέρωτα βράδια.
Απλήρωτη εργασία.
Άστεγη αγάπη.
Ανομοιόμορφα σχήματα.
Αμήχανες στιγμές.
Αφύσικες σχέσεις.
Ανομολόγητα μάτια.
Άπληστοι χαρακτήρες.
Αμείωτο ενδιαφέρον.
Αξιοζήλευτες αγκαλιές.
Ανύπαρκτοι άνθρωποι.
Απίστευτες φιλίες.
Αξιαγάπητα χέρια.
Αφοπλιστικά βλέμματα.
Ασυγκράτητα συναισθήματα.
Αμείλικτος χρόνος.
Ανέγγικτο σώμα.
Άμορφη ψυχή.
Ανείπωτο ‘σ’αγαπώ’.
Άψογο. Δεν υπάρχει.
Α. Η αρχή.
Και το τέλος.
 
 

Η ιστορία μιάς στοιχειωμένης νότας.

Το φάντασμα ενός ήχου
απ' το ξεκούρδιστο πιάνο
έχει χρώμα γκρι
κι είναι μοναξιά.

Μια σονάτα στο σεληνόφως
δεν θα του φτάσει
και θα ξεκάνει κάθε ψυχή επιζώσα
τριγύρω.

Σ' ένα σπιρτόκουτο θα χωθεί
και θα περιμένει την επόμενη ψυχή
που θα μπει
και θα ζητήσει κλίνη
να ξαποστάσει το κουρασμένο της ''γιατι;''.

Θα υψωθεί
να την τρομάξει
μα η ψυχή
η μαθημένη στα σκοτάδια
θα του απαντήσει :
''Μύρισα όλο τον Άδη.
Δεν θα τυφλωθώ σ' ένα σπιρτόκουτο.''

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Στιγμές II

Το μαύρο σου παλτό.
Ο μαύρος μου κορσές.
Ο ουρανός στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό.
Το φεγγάρι όταν σου κλείνει το μάτι.
Ένας πορτοκαλί σκελετός γυαλιών.
Μια παρουσία που σου κόβει την ανάσα.
Τα σπιτικά σοκολατάκια.
Ένα γυμνό χριστουγεννιάτικο δέντρο = έλατο.
Το πρώτο φιλί.
Το βλέμμα του αποχαιρετισμού.
Ο βίαιος χορός των αναμνήσεων.
Το αγαπημένο του τραγούδι.
''Μου έλειψες.''
Οι υποκοριστικές προσφωνήσεις που σου χαρίζουν χαμόγελο.
Μια σκονισμένη βιβλιοθήκη.
Η ζεστή σοκολάτα σε μια παγωμένη πόλη.
Το κόκκινο κασκόλ μου.
Η φροντίδα της.
Μάτια θάλασσα.
Μισό κιλό ρακόμελο.
Στριφτά τσιγάρα.
Να ξεκαθαρίζεις τα πράγματα την ώρα που πρέπει. (Τώρα ξέρεις.)
Τ'απλωμένα ρούχα στα μπαλκόνια.
Ο ήχος απ'το τακούνι στο παρκέ.
Το θρόισμα της φούστας.
Ένα βιολί που σπαρταράει.
Τα ποτά που σε ''πίνουν''.
Θησείο-Μοναστηράκι-Σύνταγμα, με τα πόδια.
Να σε περιμένω ακούγοντας Cure.
Να λαμβάνεις γράμμα εν έτη 2010.
Ο φόβος του γήρατος.
Η καλοκαιρινή βροχή.
Οι πρώτες ''ερωτευμένες'' διακοπές.
Η παρατήρηση ενός έργου τέχνης.
Η προσπάθεια που θέλει η Φιλία. *
Το περπάτημα χέρι με χέρι.
Ο έναστρος ουρανός της επαρχίας.
Ο ιδρώτας απ'τον χορό.
Τα σκισμένα all-star.
Το παλιό μου τζιν.
Ένα μεθυσμένο τραγούδι.
Η μυρωδιά των τσιγάρων του.
Ο φιλοσοφημένος τρόπος ζωής.
Τα μακρυά μαλλιά.
Ένα σπάνιο βιβλίο.
Το παλιό πιάνο στο πατρικό του.
Το μητρικό ''Σ'αγαπώ.''
Η αγωνία του πρώτου ραντεβού.
...και του δεύτερου.
Η ηλεκτρονική μουσική του '80.
Ο Φ. Πεσσόα.
Τα δάκτυλά μου πάνω στα πλήκτρα του πιάνου.
Η εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα.
...κι αυτή που έχω για τον εαυτό μου.
Το καινούργιο ποδήλατο.
Τα λόγια που ποτέ δεν έγιναν πράξη.
Πάρτι σ' ένα παλιό σινεμά.
Οι πρώτες νιφάδες χιονιού τα ξημερώματα.
Το ξυπνητήρι σου να είναι η φωνή ενός φίλου.
Ο άσος στο μανίκι.
Η μετάδοση του γέλιου.
Η τρομακτική ταχύτητα, γενικά.
Το κουτάβι που έχει στο σακάκι του.
...

* ...ή : ''Η Προσπάθεια που θέλει φιλία.''
Σ'ευχαριστώ.

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Δεν είμαι κανενός - Sadahzinia

http://www.youtube.com/watch?v=Nsrmmzw8tGk


Είμαι τα πλούτη όλα που αρνιέται ένας φτωχός,
τα αταίριαστα όνειρα που μοιράζεται ο τρελός
είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.

Άρχισα μ' ένα απόκοσμο και σιγανό μουρμούρισμα
για να ταιριάξω τη φωτιά δίπλα στου χρόνου το φτερούγισμα,
πικρό νανούρισμα διπλωμένο σα βεντάλια
με λέξεις αφόρετες και στιγμές ρετάλια.
Χωρίς παρακάλια και ούτε τον φόβο για άγκυρα
ψάχνω ένα κύμα αφού στα ψέμματα παράγυρα
κι από τα αδιάβατα ένα καλωσόρισες,
εκεί που αφήνουν τη συγνώμη τους κι οι φόνισσες.
Κι αν απόρισες, φέρε στο νου μια γύρα
το παρελθόν μου έχω βάψει με πορφύρα.
Αν μοιάζει με αίμα, μισή ντροπή δική σου,
στα σκιερά δεν αντέχει ακόμα η μπόρεσή σου.
Κι εγώ η στιχομάνα ψάχνω στα ψιλά τα γράμματα
μέρες σπαρμένες μάγια, νύχτες χωρίς κλάμματα,
κουβέντες ακριβές και χρυσωμένες,
γκυκοταίριαστες με τις φαρμακωμένες.
Και στο λευτέρωμα μου πάνω το απρόσμενο
ψάχνω το πέρασμα με τ' όνειρο το επόμενο
να μ' απλώσει σα φως να μ' αλαφρώσει
τώρα που σ'εχω δίπλα μου στερνή μου γνώση.
Σύρε μαζί μου και στα όμορφα αφήσου
χρόνε αφέντη, εγώ δεν είμαι δουλευτής σου.
Είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός,
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.

Είμαι τα πλούτη όλα που αρνιέται ένας φτωχός,
τα αταίριαστα όνειρα που μοιράζεται ο τρελός
είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.
Είμαι σαν φόβος στα γόνατα γυρτός,
φθηνοπλήρωτη κατάρα που αφηνεί ο εχθρός ,
μάγια σπαρμένα στη νύχτα σαν το φως
κι ευτυχώς -- δεν είμαι κανενός.

Έκανα πρόβα τα ξόρκια μες στα σκοτάδια,
γέμισα φως στα νυσταγμένα μου βράδια.
Ύπνος και θάνατος, φόβος και ρώτημα
βουϊζουν στα μελίγγια μου μουρμουριστά και μόνιμα.
Τόλμημα η ανάσα μου στα όνειρα τα επόμενα
μια ψίχα λογικής στηλώνει τ' απρόσμενα
κι όλο το υπόλοιπο αέρας και ψιχάλα
με τα ηλιοφέγγαρα ξοπίσω μου φευγάλα.
Δε θα με πιάσουν κι η πείρα μου το ξέρει,
είμαι βροχή, σύννεφο, βουή και αγριοκαίρι.
Έτσι πετώ και τραγουδώ, στο χώμα πέφτω και χτυπώ
παρά τον πόνο μου ανασαίνω και γελώ.
Σε είχα πάρει απόμερα και στο 'χα πει και πάλι
δεν είμαι κανενός, μόνο μια ρίζα μου τρυπά το κεφάλι
δένει τα χέρια μου γερά πυσθάγκωνα,
μην αρπαχτώ απ' τα ψέμματα και της συγνώμης τ' άρωμα.
Βλέπω τριγύρω σκιές, είναι δικές μου και ξένες,
μπλέκουν στα πόδια μου διπλά μετανιωμένες.
Τις ξορκίζω, τις πατώ, στα περασμένα τις πετώ
με πορφύρα τις ξεπλένω, με νερό τις ξεδιψώ.
Όμως μ' αρπάνε απ' τον λαιμό και με κλειδώνουν στο χαμό
γίνομαι φόβος στο λεπτό, σαν κατάρα από εχθρό.
Τραβολογιέμαι εδώ κι εκεί μοιάζω μεγάλος, μικρός,
αλλά ευτυχώς δεν είμαι κανενός.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Le sonnet d'une vie

Θ' ακούσω τη μουσική
μέχρι να ματώσουν τα αυτιά μου.
Θα κλάψω μέχρι να πάψει
το ουρλιαχτό.
Θα περπατήσω μέχρι εκεί
που θα χρειαστεί να πετάξω.
Θα ζήσω μέχρι να μη μου φτάνει
ο κόσμος.
Θα κοιτάξω μέχρι
να παραδοθεί το σκοτάδι.
Θα φωνάξω μέχρι
να με ακούσεις
και μετά θα κάνω να
σ' αγκαλιάσω,
ελπίζοντας πως δεν θα κάνω
πίσω.

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

From The Edge Of The Deep Green Sea - The Cure

http://www.youtube.com/watch?v=Jcw7XIDGqFI

Every time we do this
I fall for her
wave after wave after wave
it's all for her
I know this can't be wrong I say
and I'll lie to keep her happy
as long as I know that you know
that today I belong
right here with you
right here with you...

and so we watch the sun come up
from the edge of the deep green sea
and she listens like her head's on fire
like she wants to believe in me
so I try
put your hands in the sky
surrender
remember
we'll be here forever
and we'll never say goodbye...

I've never been so
colourfully-see-through-head before
I've never been so
wonderfully-me-you-want-some-more
and all I want is to keep it like this
you and me alone
a secret kiss
and don't go home
don't go away
don't let this end
please stay
not just for today

never never never never never let me go she says
hold me like this for a hundred thousand million days
but suddenly she slows
and looks down at my breaking face
why do you cry? what did I say?
but it's just rain I smile
brushing my tears away...

I wish I could just stop
I know another moment will break my heart
too many tears
too many times
too many years I've cried over you

how much more can we use it up?
drink it dry?
take this drug?
looking for something forever gone
but something
we will always want?

why why why are you letting me go? she says
I feel you pulling back
I feel you changing shape...
and just as I'm breaking free
she hangs herself in front of me
slips her dress like a flag to the floor
and hands in the sky
surrenders it all...

I wish I could just stop
I know another moment will break my heart
too many tears
too many times
too many years I've cried for you
it's always the same
wake up in the rain
head in pain
hung in shame
a different name
same old game
love in vain
and miles and miles and miles and miles and miles
away from home again...

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Βλέπω τα μάτια σου όπως πρέπει να βλέπονται.
Καθαρός ουρανός που δεν έχει λόγο να φοβάται για αστραπές.
Χρώμα;
Το χρώμα της χαράς.
Της ανακούφισης.
Τα κομμάτια της καρδιάς στη θέση τους.
Η ψυχή αιωρείται όμορφα, χωρίς βάρος.
Η αναπνοή ελευθερώθηκε.
....η περιβόητη λύτρωση;
Πες το κι έτσι.
Υπερήφανη για τον εαυτό μου
και για σένα.
Καθαρά συναισθήματα άνθρωποι!
Να τα επιδιώκετε...

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Violator

Υγρές σχισμές
ξεραμένα χείλια
Trompe-l'oeil et jeux de mots

Χυμένα φιλιά στο δρόμο.
Μάτια που σε τρώνε σε κάθε ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων.
Εκσπερματώνεις ενέργεια
και γονιμοποιείς μέσα μου εικόνες.

''Χρώματα αγάπης και χρώματα βίας.''
Το φως του ήλιου με πληγώνει
και βρίσκω καταφύγιο κάτω από ένα δέντρο.
Σύγκρουση πλανητών
πεφταστέρια
Κινήσεις που δεν με αγγίζουν πια.
Δεν θέλω να σε φιλήσω.
Σου σφίγγω το χέρι.
Πόσα έχουν αλλάξει.
Ο χρόνος μένει ίδιος, περνάει το ίδιο.
Καταραμένη αίσθηση
Ξημερώνει
2 ώρες
Σου λείπει η αγάπη;
Τι χρειάζεσαι;
Παζάρι ευχών
Ανάσα.
Θέλω ανάσα!
Τον χρόνο τον πήρα, και τώρα γελάω δυνατά.
Χ
Α

Σκόρπιο μελάνι στα ρούχα μου
Το στύβω πάνω στη σελίδα
Συναρμολογώ τα γράμματα
Με το μελάνι του τρόμου
στο μυαλό σου.
Μόνο εσύ μπορείς να βάζεις κρεμώμενα πτώματα στους φωταγωγούς, στο μετρό...
...και να κοιμάσαι αγκαλιά με τριαντάφυλλα.
Κόκκινα όνειρα
σε μαύρα μάτια
...απ'τις εικόνες.
Σκορπιοί στα σεντόνια
ικετεύουν
προσκυνούν
Ιερή φλόγα
αμαρτία η πλάση τέτοιου σώματος.
λύτρωση η απόλαυσή του.
Σημάδια απ'τα νύχια και τα φιλιά σου.
Τα φροντίζουν οι σκιές και τα δάκρυα.

Χειμωνιάζει
και δεν μοιάζει μ'αυτό που θυμάμαι.
Καθόμασταν στο λυκόφως αγκαλιά.
Ο έρωτας μας ζέσταινε
και ο φόβος δεν μας είχε ανακαλύψει.
Χορταίναμε με τα χέρια και τα φιλιά.
Μεθούσαμε με τα μάτια.
Περπατήσαμε ώρες μαζί
και ίσως αυτό μου έχει λείψει.
Είναι οι ωραίες μέρες που σου λείπουν
και οι νύχτες, που αναπολείς.
Μια μεγάλη συνεχής αναβολή
κι ο καιρός πολύς.
Το αίμα, σύσταση δεν αλλάζει.
Αίμα παραμένει και το μελάνι ξεθωριάζει.
Τα συναισθήματα μεταβάλλονται
κι οι εκφράσεις αλλάζουν
στον κάθε χτύπο
σε κάθε εκατοστό σάρκας
σε κάθε νότα αρώματος
σε κάθε καρέ
            στο φιλμ της ζωής.
Creative Commons License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 3.0 Unported License.