Δανεικό από την Anima spera

όταν το χρυσαφί σου ξεφύγει από τις καυτές ακτίνες του ήλιου
θα μπορέσω να βουτήξω στη θάλασσα που κολυμπάς
να αγγίξω το απαλό του φόβου σου, για λίγο

γερμένες φοινικιές - σκιές πλάθουν στις λέξεις

δεν γνώριζα πώς μέσα σου κατοικεί μια φωνή από τριαντάφυλλο και αγκάθι
είναι το σώμα σου που αντιστάθηκε
με αίμα
με σιωπή

γερμένες φοινικιές - σκιές πλάθουν στα χέρια -

από τις περιοχές των ονείρων σου
ξεπηδούν δέσμες χρωμάτων 

ο χρόνος που στέρησα από τα χέρια σου -από τις στιγμές ξεφεύγει-
αστράφτει κάτω από το δέρμα ο παλμός σου. 

εκδικείται το τίποτα με έρωτα και ελπίδα.

αυτός ο ουρανός θα βρέξει αστέρια από αλάτι 

Περιμένω ''λές'' περιμένω αμετάβατο. για μια μόνη μονή φορά.

Η καρδιά σου που με χώρεσε με άντεξε με κράτησε
τώρα αναστατώνεται θυμώνει αδυνατεί
στριμώχνεται
στριγκλίζει συμμορφώνεται στριγκλίζει συμμορφώνεται
συσσωρεύει συριγμούς τριγμούς 

σαλεύει σαλεύει σπάει στην σιωπή 

με θέλει γι`αυτό και με στερεί.

Έγράψες πάνω στο καυτό ''ζώ'' 

πάψε. φύγε. μακριά.