Θέατρο Βικτώρια

Το κλειστό πιάνο στη γωνία
και ο χαμηλός φωτισμός
μας προδιαθέτουν σε αισθησιακό χορό

βλεμμάτων

με φόντο βελούδινη κόκκινη κουρτίνα.

Κόκκινα ποτά και νύχτες λευκές
η διασκέδασή μας.

Μονταρισμένα πλάνα πραγματικότητας
και
το ξεγύμνωμα της ανθρώπινης ψυχής,
η ψυχαγωγία μας.

Μια βόλτα κάτω από φύλλα που πέφτουν
ή δίπλα σε τρεχούμενα κρύσταλλα νερό.

Ας κλειστούμε σαν πουλιά στο σιδερένιο κλουβί
που πετά πάνω απ'τον κόσμο
και μας ελευθερώνει στον προορισμό μας.

Καλήν αντάμωση.
                                 
                                                                                                             25/11/2010

Μάθημα: Ιστορία Τέχνης

Μέσα στο ημίφως
ξεκουμπώνω λευκά πουκάμισα
κλείνω κουρτίνες
και δημιουργώ σκότος.

Στο κρεβάτι
ακουμπισμένο ένα κόκκινο σάλι
αφημένο στη θέση σου,
απο χθές βράδυ.

Ο Κοέν ουρλιάζει στην κασέτα
εξαπτέρυγα μ'αγκαλιάζουν
αιμάτινοι κύκλοι στο ταβάνι
ουρλιάζω, τραγουδώντας...
                                      μαζί σου.


25/11/2010

Τζαβέλλα και Ζωοδόχου Πηγής

Ένα χαλί από πορτοκάλια στο κέντρο της Αθήνας.
Φανάρια αναβοσβήνουν.
Μάτια, στόματα ανοιγοκλείνουν.
Ο ρυθμός επιταγχύνεται.
Ο ήλιος καίει
και τα βιβλία ξεθωριάζουν στη βιτρίνα.
Κακοποιημένα πεζοδρόμια γελούν με το αδέξιο περπάτημά μου.
Ένας πεζόδρομος, και
βιβλία
         βιβλία
                  βιβλία.
Οι ταράτσες μας χαιρετούν με το ύψος τους
και σου τραβούν την προσοχή,
να κοιτάξεις, επιτέλους, προς τα πάνω.
Προς τον πανέμορφο, καθαρό και άρρωστο ουρανό της Αθήνας.

Στιγμές...

Ο αναστεναγμός ενός σκύλου.
Το δάκρυ ενός κύκνου.
Ο λυγμός ενός αγγέλου.
Το αχνό φως της Σελήνης πίσω από τα σύννεφα.
Το χαμόγελο ενός μωρού.
Ένα ποδήλατο που τρέχει.
Το τίναγμα των μαλλιών της.
Μια μέλισσα που μπουσουλά.
Το γέλιο της Άνοιξης.
Η μέθη του Έρωτα.
Η χαρά μιας ανακάλυψης.
Το αφόρητο μιας απώλειας.
Ο ήχος από το ξυπνητήρι.
Η συγκίνηση της ανάμνησης.
Το ''αυτό'', που υπάρχει παντού.
Το ρίγος του πόθου.
Η ζεστασιά μιας αγκαλιάς.
Τα ριγμένα ντόμινο.
Η μαγεία της μουσικής.
Το υπόλειμμα φόβου ενός εφιάλτη.
Το χτυποκάρδι και το ξεφύσημα της συνειδητοποίησης του Έρωτα.
Η πληρότητα της Φιλίας.
Ο αφοπλισμός ενός βλέμματος.
Το μελάνι πάνω στο δέρμα.
Τα δάκρυα που ανακουφίζουν.
Η ανάγκη μιας συντροφιάς.
Η γεύση του καφέ.
Η γλύκα του φιλιού.
Το άρωμα κόκκινου κρασιού.
...

Κολοκοτρώνη 57

Σκοτεινά μαγαζιά, ζωγραφισμένοι τοίχοι.
Κοκκινόμαλλες υπάρξεις τριγύρω.
Η χώρα του ποτέ στην σκοτεινή της εκδοχή.
Βλέμματα και κεριά.
Αόρατο κυνήγι για ζευγάρωμα γύρω σου.
Αποκαλύψεις και μυστικά.
Μουσική...
           Χορεύω μόνη.
Νοητά και πραγματικά.
Χόρεψε μαζί μου.
Σταμάτα να με κοιτάς και πιάσε μου το χέρι.
Συνόδεψέ με στον τρελό χορό μιας φαντασίωσης.
Όχι, δεν ήθελα ν' ακουστεί άσχημα.
Είσαι πιό όμορφη από μια απλή φαντασίωση.
Αν είναι όνειρο, δεν θέλω να ξυπνήσω.
Όπως την προηγούμενη φορά...
Το απότομο ξύπνημα με χαλάει.
Είναι το άσχημο συναίσθημα που σου αφήνει ένας εφιάλτης.
Και αργεί να ξεφτίσει.
''Η αγάπη πάλι θα μας ξεσκίσει.''
Ο ήχος από το όργανο με ξεκουφαίνει.
Λυπημένοι εραστές και γίγαντες μας ψιθυρίζουν.
Σε κράτησα.

Metro lines

Στο λεωφορείο, σου δίνω κάτι να διαβάσεις.
Κατεβαίνουμε τα σκαλιά στο μετρό και περιμένω ένα σχόλιο, μια αντίρρηση, κάτι.
Ξέρω ότι μόλις περάσεις τους επικυρωτές των εισιτηρίων θα σε χάσω.

''Σκέφτομαι πόσες φορές θα έχεις ευχηθεί να πηγαίναμε από την ίδια κατεύθυνση.''

Πάρα πολλές, το ξέρεις.
Το χειρότερο είναι όταν μέχρι να κατέβω στην αποβάθρα, έχει φτάσει ο συρμός σου και δεν σε προλαβαίνω.
Χάνεσαι. Όπως πάντα.
Αερικό είσαι.
Αερικό.