Με το βλέμμα σκλαβωμένο απ' την αγρύπνια
μια καρτ-ποστάλ ετοιμάζεται να ταξιδέψει
ψάχνει να βρει στίχους να φορέσει
να ομορφύνει το τοπίο της

Ο προορισμός της
μια αγκαλιά ανοιχτή
όσο και άπιαστη

Κι όταν μέσα της βρεθεί
και σταματήσει να κοιτάει το ρολόι
στα μαύρα αμέσως θα ντυθεί
λέξεις θα λέει, σαν μοιρολόι

Μιλάει η φωνή σου μέσα μου
και με πληγώνει

Πληγές μικρές
φαρμακερές
Αρκούνται να τσαλακώνουν το χαμόγελο

Γέλα καρδιά μου ΄
παρόλα αυτά τα τραγικά
τα έξαφνα ή τ' άσχημα
θα'θελα να σου δώσω
την αγκαλιά που σου χρωστώ

Κι αν δεν χρωστώ
κι αν δεν οφείλω
η αγκαλιά αυτή μετέωρη θα μένει

Μέχρι να μπουν τα όρια
να χαραχτεί ο δρόμος
να μπουν οι σκέψεις στη σειρά
- στη θέση σας παρακαλώ!-

Θα έρχονται καρτ-ποστάλ
ευχαριστήριες
να στολίζουν τον τοίχο
με τα ''γιατί''.