"Μας έμεινε η ποίηση και οι καινούργιοι αστερισμοί"

Κάποτε ήταν ένα αστέρι που πέφτοντας στη Γη έσπασε στα δύο.

Τα δυο μέρη του μέχρι και τώρα δεν έχουν καταφέρει -για διάφορους λόγους- να υπάρξουν ξανά ως ένα.
Μέχρι να σβήσουν είναι πιθανό

να βρεθούν ξανά σε κάποια παιδική χαρά όπου θα παίζουν τα παιδιά τους

να συμπέσουν σε κάποια κοινωνική εκδήλωση και να ειδωθούν αλλά να μην μιλήσουν

να συναντηθούν στο ίδιο πάρκο όπου θα τους έχουν πάει βόλτα τα παιδιά τους πια.

Τα δύο μέρη του ιδίου αστεριού είχαν μέσα τους ένα πάθος που εκαιγε σαν μεγάλη πυρκαγιά αλλά που ποτέ δεν αφέθηκε να καεί πραγματικά.

Αυτό είναι το κλειδί σε αυτό το αίνιγμα:

Το πάθος και η φαντασία δεν έγιναν ποτέ πεζή πραγματικότητα.

Κι έτσι, το αστέρι δεν έμαθε ποτέ -ως τώρα- πως είναι να είναι γεμάτο.

Ο μεγάλος μάγιστρος, η Ζωή, μόνο μπορεί να φέρει την επιθυμητή συναστρία.