''Όσο βαθύτερα καταδύεσαι, τόσο πιο βαθιά αναπνέεις.''

Δεν...
Δεν ήμουν ποτέ.
Είναι δυσάρεστο
είναι βραχνάς
είναι δάκρυ βρώμικο.
Ρωγμή που μόνο εγώ βλέπω
στο σπίτι που κάηκε
στο μελάνι που ξεθώριασε.
Δεν ψάχνω πια λόγο
την αιτία
δέχομαι χωρίς ν' αποδέχομαι
αποδέχομαι χωρίς άλλη επιλογή
ορχιδέα που μαράθηκε
λάμπα που κάηκε
αυτή η φωνή
φωνή - χειμώνας
εκεί γεννήθηκε
     κι έτσι τελείωσε
μ' έναν χειμώνα στην πλάτη
μ' ένα μαύρο πανωφόρι
       πεταμένο στην άκρη
είναι άσχημο να λυπάσαι
τον εαυτό σου
να τον καταπιέζεις να πονά
χωρίς λόγο
να του θυμίζεις για να πονά
;
ανάμνηση = πόνος
δυσφορία
όχι
όχι άλλη τέτοια φωνή.
καλύτερα εγώ εδώ
μακριά
         απ' τη φωνή.
Και τα μάτια.
Είναι λυπηρό
τα μάτια που χάνουν τη δύναμή τους
τα μάτια που πάντα έδειχναν τι υπήρχε μέσα
εκείνα που σε πρόδωσαν
που ερωτεύτηκες
που μίσησες
που σε άφησαν
που δεν παρακάλεσαν ποτέ.
που σε κοιτούν
κάθε μέρα
στον καθρέφτη.

Σε σβήνω
Σε σχίζω
Σε σκορπάω
Σε βουτάω
στο πεπερασμένο παρελθόν
και αφήνω καθαρό
το ατέλειωτο μέλλον
να έρθει λευκό
και παρθένο.
                                                                             28/02/2011