Μια λέξη και χύθηκαν όλα στο πάτωμα.
Έμοιαζαν με μπορντό και κόκκινους σβόλους.
Αιμάτινες σταγόνες κάτω απ'το τραπέζι
ακούγεται ένα γέλιο
''ο εαυτός σου είναι'', της είπε.

Είδα σε όνειρο πως ήμασταν πάνω σε μια κερασιά
τρώγαμε λαίμαργα, άπληστα
και αρχίσαμε να φιλιόμαστε με τον ίδιο τρόπο 
ως που είδα τον πατέρα μου να μας χαιρετά
και μετά θέλησα να πηδήξω, δεν με άφησες
''μαζί'', είπες.

Κάπως έτσι γίνεται
ο ύπνος του μεσημεριού μαρτύριο,
την ώρα του διαβόλου
να αισθάνεσαι τη θηλιά.


''....κι όμως αντέχει.''