Καταλαβαίνω το Λύκο που αγάπησε την Κοκκινοσκουφίτσα, νιώθω την αγωνία του να βρει ανταπόκριση στην ανάγκη του για αποδοχή.
Χάνομαι στο δάσος τόσο εύκολα, γι' αυτό μελαγχολώ.
Μοιάζει με την αδιόρατη λύπη μετά τον Έρωτα. Όταν σ'έχω ακόμη μέσα μου και σε βλέπω στην πόρτα. Μοιάζει με το φως που μπαίνει απ'τις γρίλιες το πρωί και φτιάχνει γεωμετρικά σχήματα στο σώμα σου. Τρέχω τα χείλια μου πάνω τους, λες για να μείνουν ανεξίτηλα. Για να σε χαζεύω περισσότερη ώρα με τα καινούργια σου στολίδια. Δε χρειάζεσαι τίποτα όμως, όλα είναι ισορροπημένα και συνετά βαλμένα και σ'αγαπώ τόσο πολύ που δεν μου φτάνουν οι ώρες, θέλω κι άλλες, μόνο μαζί σου. Ώρες ατέλειωτες για να κάνουμε αυτό το ταξίδι με το αυτοκίνητο..εγώ, εσύ, η
μουσική και ο δρόμος.
''You are the butter to my bread, you are the breath to my life.'' J.C.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου