délire nocturne

Καταλαβαίνω το Λύκο που αγάπησε την Κοκκινοσκουφίτσα, νιώθω την αγωνία του να βρει ανταπόκριση στην ανάγκη του για αποδοχή.

Χάνομαι στο δάσος τόσο εύκολα, γι' αυτό μελαγχολώ.
Μοιάζει με την αδιόρατη λύπη μετά τον Έρωτα. Όταν σ'έχω ακόμη μέσα μου και σε βλέπω στην πόρτα. Μοιάζει με το φως που μπαίνει απ'τις γρίλιες το πρωί και φτιάχνει γεωμετρικά σχήματα στο σώμα σου. Τρέχω τα χείλια μου πάνω τους, λες για να μείνουν ανεξίτηλα. Για να σε χαζεύω περισσότερη ώρα με τα καινούργια σου στολίδια. Δε χρειάζεσαι τίποτα όμως, όλα είναι ισορροπημένα και συνετά βαλμένα και σ'αγαπώ τόσο πολύ που δεν μου φτάνουν οι ώρες, θέλω κι άλλες, μόνο μαζί σου. Ώρες ατέλειωτες για να κάνουμε αυτό το ταξίδι με το αυτοκίνητο..εγώ, εσύ, η
μουσική και ο δρόμος.

''You are the butter to my bread, you are the breath to my life.'' J.C.

une femme surréaliste et amoureuse

I want to sleep with you

I want to sleep with you side by side
Our hair intertwined
Our sexes joined
With your mouth for a pillow.
I want to sleep with you back to back
With no breath to part us
No words to distract us
No eyes to lie to us
With no clothes on.
To sleep with you breast to breast
Tense and sweating
Shining with a thousand quivers
Consumed by ecstatic mad inertia
Stretched out on your shadow
Hammered by your tongue
To die in a rabbit's rotting teeth
Happy.

                                                        Joyce Mansour (1955)

                                                       ''Le Jardin de la France'', Max Ernst

Ήταν ξαφνικό.

http://www.youtube.com/watch?v=O2iKKIfR104


Κάτω από μια στέγη
σ' ένα νεκροταφείο πιάνων
γίνεται τελετή.
Οι νότες
πνεύματα που παίρνουν ζωή
σ' αυτή την ιεροτελεστία της νύχτας.
Ουρλιάζουν
ξεθυμαίνουν
πονούν
και ξαναγεννιούνται.
Φοίνικες που ξεπηδούν απ' το δοξάρι και απλώνονται
μέχρι τα μαύρα χείλη της ν' ακουμπήσουν τα δικά του.
Μέχρι τα μάτια του να κοιτάξουν τα δικά του.
Ντελικάτες αράχνες κατεβαίνουν απ' τον πολυέλαιο και πλέκουν δίχτυ προστατευτικό απ' αυτό τον μακάβριο χορό.
Η μελωδία του τρόμου τους κάνει κουκούλι
επαρκές για την Ψυχή που θα σκάσει στη σκονισμένη ατμόσφαιρα.
Summertime and the livin's easy
τραγουδούν ξεφωνισμένα τα ξεσκισμένα κλαβιέ και τα υπόλοιπα κουφάρια.
Ένα βιολί σήμερα στο βάραθρο.
Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς.

L' histoire d'amour et une nuit blanche.

Μη κοιτάς που δεν μιλάω.
Σε καταγράφω και σκέφτομαι
καταγράφοντας
τον ήχο απ' τα κόκαλα που τρίζουν
μέσα μου.

Σε καταγράφω
και μια μελωδία οδηγεί τη σκέψη μου.

Μη σε νοιάζει που τα χέρια μου είναι
τόσο κρύα.
Θα έπρεπε να χαίρεσαι για την ευχή
που μου δόθηκε
ν' αγαπώ με κρύα χέρια.

Ένα παιχνίδι λέξεων κρατάει το
τέμπο της αναπνοής μου.

Σ' αγαπώ - Μου έλειψες. - Σε θέλω -

Δε σε αφήνω. - Κράτα με. - Φιλί.

Υπάρχεις σ' ένα δαχτυλίδι που δεν λέει
(δε θέλω)
να βγει απ' το δάχτυλο.

Είσαι η βέρα μου
η δεμένη με την ευτυχία.

                         Benthe De Vries By Andrea Massari

big bang and a thought.

Νότες
Ωδή
Παρ
      ωδ
          εία
Κωμ
      ωδ
          ία
Τραγ
      ωδ
          ία
Ζωή
Αέρας
Φως
Τυφλός
Μάτια
   κλειστά
Χέρια
   ανοιχτά
Μυαλό
χωράει σ'ένα μπολ
κίτρινο και μαλακό

             -

Ξεκίνα να αναρωτιέσαι
Κάνε τη σωστή ερώτηση
   Γιατί με πειράζει;
   Γιατί ΜΕ πειράζει;
Ζάλη
Και αφήνω στάχτες.
        πίκρα
     στη γεύση.

Μαθήματα Ανυπακοής

Αυτό το παιχνίδι ρόλων έχει παλιώσει.
Ο πανίσχυρος, δήθεν, νταβατζής έχει μείνει από ρευστό.
Ζητάει να πουλήσεις την ψυχή σου.
Θα το κάνεις;
Τι;
Σοβαρά;
Ποια πατρίδα, ποια θρησκεία;
Ποια ελευθερία;
Σαν τις βδέλλες θα ρουφήξουν το μεδούλι σου
κι εσύ κάνοντας τον παλιάτσο, δεν θα πάρεις χαμπάρι.
Παγωμένο απ' την αδιαφορία, γλυπτό.
Γονατίζεις μπροστά τους και δεν σου ανήκεις πια,
δεν το καταλαβαίνεις;
Αισχρές ανώνυμες απειλές στα τηλέφωνα
Κατά πρόσωπες προσβολές
Απληστία σε βαθμό κακουργήματος
Κάποιος θα' λεγε πως αυτό είναι η Κόλαση
κι είμαστε κιόλας νεκροί.
Ξέρω πως κάποιοι νιώθουν αυτές τις λέξεις.
Κάποιοι που βλέπουν που οδηγεί η ξεφτίλα.
Το μήνυμα είναι: ''Καταστρέψτε την παιδεία, τη συμπόνοια, την ευαισθησία.
Αν δεις κάποιον να λιγοψυχάει μπροστά στα μάτια σου, κλείστα.
Όσο δεν είσαι εσύ, είσαι καλά.''
                .  .  .
Οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν γνώρισαν την ασυδοσία.
Έδωσαν το αίμα τους για να πάρουν πίσω
την ψυχή τους.
Εμείς;

Αισιοδοξία (sic)

Με λίγο βασιλικό στα χέρια, ανεβαίνω σκάλες και χώνομαι σε στενούς δρόμους κάτω από την πόλη.
Γάτες με καθοδηγούν και, συχνά, κοιτώ προς τα πάνω για κάποιο δειλό σημάδι.
Στο τέλος της διαδρομής, αυτής της σκυταλοδρομίας θάρρους, υπάρχει πάντα ένα σκοτάδι που βγάζει σε κάτι, όλο και πιο φωτεινό.
Έστω ένα πυροτέχνημα.
Και πάλι απ' την αρχή...