Μια αγάπη απο ''Σ''

Τον σκύλο σου τον αγάπησα μέσα από σένα.
Δεν έπαιξα ποτέ μαζί του, ούτε μοιράστηκα το μαξιλάρι μου μαζί του ποτέ. Μόνο τα βράδια, όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο, τότε που σ'άκουγα να του μιλάς με τόση αγάπη, που ζήλευα.
Σωπαίναμε και οι δύο για να ακούσουμε την ανάσα του, ή τους ήχους που έβγαζε όταν ονειρευόταν. Κι έτσι έμαθα να τον νοιάζομαι, ν'ανησυχώ, να τον αγαπώ.
Μαζί σου τον μεγάλωσα. Ο ήχος του μπόλ όταν με άφηνες να του βάλεις να φάει. Τις εντολές που του έδινες για να σ'ακούσει.
Θυμάμαι τα πάντα από τότε που ήταν κουτάβι και κοιμόταν στην αγκαλιά σου. Και τότε ζήλευα.
Γι'αυτό όταν μου μιλάς γι'αυτόν τώρα, βουρκώνω. Γιατί μου έμαθες να τον αγαπάω. Και όπως λες κι εσυ, ''δεν γίνεται να δίνεις, να μαθαίνεις κάτι τους άλλους που να μην το έχεις εσύ πρώτα.''.

Timing

Απαγορευμένα λόγια.

Απαγορευμένοι στίχοι.

Είναι αυτοί που ψιθυρίζεις μπροστά στο άτομο που τον αφορούν,
δε θες όμως να τους ακούσει να βγαίνουν απ'το στόμα σου.

Είναι αυτά που θέλεις πάντα να πεις όταν δεν είναι στιγμή για να ειπωθούν.
Κι όμως τα λες.

Αυτή είναι η διαστροφή του λεγόμενου ''timing''.

Σύγχρονη Ελεγεία

Χαμένα τσιγάρα, ζεστούς και κρύους καφέδες.
Πεταμένα φιλιά. Ξεχαρβαλωμένες αγκαλιές.
Σπασμένα άκρα. Ξεχασμένα τραγούδια.
Σωριασμένα τα λόγια σε μιαν άκρη.

Το συναίσθημα αυτή τη στιγμή δεν παίζει κανένα ρόλο.
Ούτε σημαντικό ούτε αδιάφορο.
Θα σε κοιτάω απλά και θα χαμογελάω όταν απομακρύνεσαι.
Δεν θα κλαίω πια, ούτε θα μαυρίζω.
Θα είμαι καλά, γιατί με θέλεις χωρίς εμένα, κι αυτό δεν μπορώ να το κάνω.

Μαύρος ο καιρός και γκρίζος.
Γυναικολογικά, ορμόνες, κατάθλιψη, μουσική και σοκολάτες.
Ξεφουσκώνω ανώφελα και χάνω ανάσες.
Σκέφτομαι την αυτοκτονία και χαραμίζω τα λεπτά μου.
Λέω ότι είμαι Τίποτα κι εσύ μου λες Όλα.

Θάνατος.
Ζωή.
Αγάπη.
Ευχή και Κατάρα μαζί.

Οι ποιητές γυμνοί τραγουδούν.
  Δεν είμαι ποιητής
     είμαι μόνη
        και γυμνή
          και γράφω.
Και χαράσσω το χαρτί
όπως οι λέξεις το σώμα μου
δεκάδες μικρά ξυράφια
''ο πόνος είχε τη δική του ιστορία
κάποιος την έγραψε στον τοίχο με αίμα.''
     ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Όταν έρθει θα σε πάρω τηλέφωνο. (Ελπίζω να το σηκώσεις. Να είσαι εκεί.)

...

... a denial, to baptise some of my thoughts into reason.
Your oath is safe with me, anyway.
It's sacred.
I try to believe it's mutual.
As mutual as a kiss.
As red as blood.
As true as we are.
As old as our past.
Happiness.
Well, I tend to think that these six letters are somehow tattooed on me.
Carved.
Scar.

Love.

The last letter is a ''v''.

The first, a ''d''.

And so it goes, with a lot of ''but's'' and a lot of ''don'ts''.

I won't keep those ugly words for me.
Those who explain what's right and what's not.

If I could tell, if they would let me say, and have, what's good for me. ...

(kiss)

.                             

17/10/2010

Στο δρόμο με τα πεσμένα φύλλα
περιστέρια παίζουν μαζί τους και με τον άνεμο.
Οι νότες χορεύουν και στέκονται
στους στίχους που ψιθυρίζω.
Τα τραγούδια φέρνουν εικόνες
και οι εικόνες, αναμνήσεις.
Στίχοι που θυμίζουν λόγια που'χω πει.
Όρκους που πάτησα και σκέψεις που πραγματοποίησα.
Με όποιο κόστος κι αν είχαν.
Δεν το μετάνιωσα όμως!
Γιατί έμεινα αληθινή.

11/09/2010

Να λιώσω στη βροχή
σαν κυβάκι από ζάχαρη
και το νερό να με φέρει
στα βήματά σου.

Να με καταπιεί το φεγγάρι,
αυτή η τρύπα τ'ουρανού,
και να μη λείψω σε κανέναν '
εκτός απ'αυτούς που με πόνεσαν.

Το ν'αγαπάς χωρίς ψυχή, δεν μου αρκεί,
και το αντίθετο απλά δεν εκτιμάται.
Μια ιδέα, μια συνήθεια κι αυτή
που όταν σβήνει, ο κόσμος σε λυπάται.

Έτσι λοιπόν, χωρίς φωνή,
με τσιγάρα βαριά και λιγοστή ψυχή,
ξεχνιέμαι και σε ξεχνάω.
Και κοροιδεύω τον εαυτό μου
νομίζοντας ότι σε ξέχασα.

5/10/2010

Τα πιο όμορφα κρύσταλλα
είναι αυτά των ματιών.
Που στάζουν γεμάτα εικόνες.
Μπορείς να δεις τον εαυτό σου μέσα τους.
Είσαι εσύ, σε μικρά κομματάκια.
Μικρά, κοφτερά κομματάκια.
Αστράφτει μέσα τους το χρώμα της ψυχής σου.
Και σε προδίδουν.
Ίσως φταίνε και τα βεβιασμένα χαμόγελα
που σε στοιχειώνουν,
και αλλοιώνουν την όψη σου.
Μα τα κρυσταλλάκια είναι μαγικά.
Πέφτουν πάνω σου και σ'εξαγνίσουν.
Κι ο χρόνος;
Αυτός ο άτιμος κυνηγός;
Είναι συνεπής στο ραντεβού του..;

Μακάρι το θήραμα να μην έχει σαπίσει.

17/10/2010

Κάποιες μέρες μοιάζουν να έχουν κολλήσει στο playback.
Η ίδια playlist παίζει ξανά και ξανά.
Και κοιτάς τον εαυτό σου να χαμογελά, να κλαίει,
να στέκεται μόνος σ'ένα γεμάτο λεωφορείο,
να θρηνείς και να ονειρεύεσαι το ταξίδι της φάλαινας.
''..ποτέ δεν είχα τίποτα και απόψε θέλω να σε φιλήσω.''



*Στέρεο Νόβα - Το ταξίδι της φάλαινας

Une danse macabre sur le fil

1.
Σκοινοβάτης
σε σκοινί τεντωμένο.
Και με χορδές σπασμένες.
Δείχνεις την οργή σου μόνο με κίνηση.
Τα πόδια ζωγραφίζουν στο πάτωμα με τα δάκρυά σου και η ψυχή σου, αν έβγαινε, θα ήταν με  νότες.
Νότες που σκορπίζονται στο χώρο και τον χρόνο.
Αν είχες φωνή, το τραγούδι σου
θα ήταν πόνος και αγωνία.
Agony.
Ένα ''σ'αγαπώ'' σπασμένο σε χίλια κομμάτια
και μια καρδιά χαραγμένη απ'τα γυαλιά γύρω της.
Ποτάμι το αίμα και χορεύει στα πόδια σου.
Χορεύεις μαζί με το ποτάμι.
Ένας χορός μακάβριος.
Και γελάς.
Γελάς!
Ξέρεις οτι είναι μάζι πρώτη και τελευταία φορά!
Μαζεύεις τα απωμεινάρια σου και παλεύεις,
ξέρωντας ότι για μια φορά ο εγωισμός σου που απέφευγες θα σε σώσει.
Κλαίς, καυτά ''τίποτα'' σε πνίγουν
και η φωνή σου δεν βγαίνει.

2.
Βρίσκεις μια λέξη.
''Προδοσία''.
Ξέρεις ότι δεν άξιζες κάτι τέτοιο.
Δεν έδωσες για να πάρεις αυτό.
Οι άνθρωποι που δεν ξέρουν τι θέλουν
φεύγουν ξαφνικά για να το βρουν μακριά σου.
Και, μάντεψε.
Πάντα το βρίσκουν.
Μακριά σου.
Κομήτες.
Όλοι έχουμε στη ζωή μας τέτοιους ανθρώπους.
Ανθρώπους - κομήτες.
Και, που να πάρει, υπάρχουν φορές που δεν θέλεις να δεχθείς ότι φεύγουν.
Ο καθένας ξέρει για τον εαυτό του αν είναι καλό που γίνεται.
Όταν γίνεται...  .                                                                   
                                                                                                              25/08/2010

Προστακτική

Κλείσε τα μάτια και χρωμάτισε.
Προσπάθησε να θυμηθείς το πρόσωπό μου.
Σταμάτα να με πληγώνεις.
Σήκω και ντύσου.
Φεύγουμε.
Πάρε με αγκαλιά!
       Τώρα!
Διάβασέ μου έναν στίχο.
Γράψε μαζί μου.
Κλάψε για μένα
       τώρα που φεύγω.
Γύρισέ μου την πλάτη!
       να μη με δεις να κλαίω που μ'αφήνεις.
Πες μου ''σ'αγαπάω ακόμη!''
Σήκω να με πας μέχρι την πόρτα...
Δώσε μου το χέρι για τελευταία φορά.
Φίλα με!
       όπως την πρώτη φορά.
Ξέχασέ με...
       ένα παρελθόν είμαι πια.
Ένα παρελθόν με συναισθήματα.

24/9/2010

Σημειώσεις μιας μέρας.

Η ζωή είναι ένας σεναριογράφος με αστείρευτη έμπνευση.

Ο κόσμος είναι ένα θέατρο.

Κάθε ζωή έχει τη δική της σκηνή,
κάθε άτομο, τον δικό του ρόλο.

Όταν η σκηνή μας μπαίνει στην σκηνή κάποιου άλλου, το έργο μεγαλώνει και η σκηνή γίνεται πολυδιάστατη.

Κάθε άτομο ξεχωριστά είναι ένας απλός ηθοποιός αυτού του μεγάλου θεάτρου.

Είμαστε σχεδόν σαν μαριονέτες μιας Μοίρας, που μας μαθαίνει τα λόγια μέσω ενός πνευματικού υποβολέα.

Είναι οι φορές που δεν πιστεύεις την πραγματικότητα και που ορκίζεσαι στ'όνειρο γι'αλήθεια.

Κάθε θάνατος είναι το ταυτόχρονο κλείσιμο της αυλαίας και του φωτισμού.

Κάθε γέννηση, μια φαντασμαγορική έναρξη.

Κάθε χωρισμός, αλλαγή σκηνής.

Ο έρωτας γίνεται με παντομίμα, σχηματικά ή ακολουθώντας τις αρχές του σωματικού θεάτρου.

Τα λόγια πρέπει να λέγονται δυνατά και καθαρά, χρωματισμένα ανάλογα με τα συναισθήματα του ρόλου.

Εάν ειπωθούν χαμηλόφωνα, η τιμωρία είναι η σιωπή των θεατών ή ένα βίαιο, ''Πιο δυνατά!''. Χαστούκι δηλαδή.

Και θεατές είναι αυτοί που δεν είναι ηθοποιοί, αλλά που παίρνουν κάποιες φορές ένα μικρό ρόλο, σε κάποια σκηνή.

Κάθε άτομο είναι πρωταγωνιστής στην δική του σκηνή, ''στο έργο που λέγεται Ζωή''. - (Προφανώς όχι, αφού η Ζωή γράφει το έργο, εκτός και αν πρόκειται για κάτι ''βιογραφικό''.)

Και κάθε άτομο μπορεί να παραλλαχτεί σε δεύτερο ρόλο, κομπάρσο ή και αντικείμενο του σκηνικού στις σκηνές άλλων ατόμων.

Η διανομή γίνεται και αυτή από τη Ζωή, η οποία ήδη τελεί χρέη σεναριογράφου, μουσικού, σκηνογράφου, φωτιστή, ηχολήπτη, φροντιστή και παραγωγού.

Κοινώς, πρόκειται για ένα έργο υπερπαραγωγή που, φήμες λένε, πως εκτός από τα Όσκαρ, φλερτάρει με την πιθανότητα μιας θέσης στο βιβλίο Γκίνες.

11/10/2010

     Υπάρχουν μέρες, βροχερές μέρες, που η υγρασία μοιάζει να νοτίζει ακόμα και την καρδιά σου. Μόνη λοιπόν, με μια ομπρέλα, να χωράει εσένα και άλλον έναν αγκαλιά, περπατάς προς γνωστό συνήθως προορισμό, και μαθαίνεις καλύτερα την πόλη σου. Εκείνη βέβαια αλλάζει ταυτόχρονα με σένα. Το παγκάκι που κάθησες κάποτε μαζί του/της δεν είναι το ίδιο την επόμενη φορά που θα περάσεις από δίπλα του. Στην αρχή βλέπεις ακόμα τις μορφές σας αγκαλιασμένες, ξεθωριάζουν όμως κι αυτές, χάνονται σ'ένα άγνωστο πια φόντο. Και, η αλήθεια; Χαίρεσαι που το έζησες, που ήσουν μαζί του/της έτσι, εκεί και τότε. Δεν υπάρχει κάτι για να λυπάσαι. Ήσουν ερωτευμένη διάολε. Και αυτό μετράει. Η πόλη σου αγκάλιασε τον έρωτά σου και τώρα τον ξεπερνάει μαζί σου. Ωρίμανση. Δύναμη και γενναιότητα. Γιατί ο έρωτας είναι άθλος, και είσαι τυχερή που έζησες για να τον θυμάσαι.