11/10/2010

     Υπάρχουν μέρες, βροχερές μέρες, που η υγρασία μοιάζει να νοτίζει ακόμα και την καρδιά σου. Μόνη λοιπόν, με μια ομπρέλα, να χωράει εσένα και άλλον έναν αγκαλιά, περπατάς προς γνωστό συνήθως προορισμό, και μαθαίνεις καλύτερα την πόλη σου. Εκείνη βέβαια αλλάζει ταυτόχρονα με σένα. Το παγκάκι που κάθησες κάποτε μαζί του/της δεν είναι το ίδιο την επόμενη φορά που θα περάσεις από δίπλα του. Στην αρχή βλέπεις ακόμα τις μορφές σας αγκαλιασμένες, ξεθωριάζουν όμως κι αυτές, χάνονται σ'ένα άγνωστο πια φόντο. Και, η αλήθεια; Χαίρεσαι που το έζησες, που ήσουν μαζί του/της έτσι, εκεί και τότε. Δεν υπάρχει κάτι για να λυπάσαι. Ήσουν ερωτευμένη διάολε. Και αυτό μετράει. Η πόλη σου αγκάλιασε τον έρωτά σου και τώρα τον ξεπερνάει μαζί σου. Ωρίμανση. Δύναμη και γενναιότητα. Γιατί ο έρωτας είναι άθλος, και είσαι τυχερή που έζησες για να τον θυμάσαι.