1.
Σκοινοβάτης
σε σκοινί τεντωμένο.
Και με χορδές σπασμένες.
Δείχνεις την οργή σου μόνο με κίνηση.
Τα πόδια ζωγραφίζουν στο πάτωμα με τα δάκρυά σου και η ψυχή σου, αν έβγαινε, θα ήταν με νότες.
Νότες που σκορπίζονται στο χώρο και τον χρόνο.
Αν είχες φωνή, το τραγούδι σου
θα ήταν πόνος και αγωνία.
Agony.
Ένα ''σ'αγαπώ'' σπασμένο σε χίλια κομμάτια
και μια καρδιά χαραγμένη απ'τα γυαλιά γύρω της.
Ποτάμι το αίμα και χορεύει στα πόδια σου.
Χορεύεις μαζί με το ποτάμι.
Ένας χορός μακάβριος.
Και γελάς.
Γελάς!
Ξέρεις οτι είναι μάζι πρώτη και τελευταία φορά!
Μαζεύεις τα απωμεινάρια σου και παλεύεις,
ξέρωντας ότι για μια φορά ο εγωισμός σου που απέφευγες θα σε σώσει.
Κλαίς, καυτά ''τίποτα'' σε πνίγουν
και η φωνή σου δεν βγαίνει.
2.
Βρίσκεις μια λέξη.
''Προδοσία''.
Ξέρεις ότι δεν άξιζες κάτι τέτοιο.
Δεν έδωσες για να πάρεις αυτό.
Οι άνθρωποι που δεν ξέρουν τι θέλουν
φεύγουν ξαφνικά για να το βρουν μακριά σου.
Και, μάντεψε.
Πάντα το βρίσκουν.
Μακριά σου.
Κομήτες.
Όλοι έχουμε στη ζωή μας τέτοιους ανθρώπους.
Ανθρώπους - κομήτες.
Και, που να πάρει, υπάρχουν φορές που δεν θέλεις να δεχθείς ότι φεύγουν.
Ο καθένας ξέρει για τον εαυτό του αν είναι καλό που γίνεται.
Όταν γίνεται... .
25/08/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου