Να λιώσω στη βροχή
σαν κυβάκι από ζάχαρη
και το νερό να με φέρει
στα βήματά σου.
Να με καταπιεί το φεγγάρι,
αυτή η τρύπα τ'ουρανού,
και να μη λείψω σε κανέναν '
εκτός απ'αυτούς που με πόνεσαν.
Το ν'αγαπάς χωρίς ψυχή, δεν μου αρκεί,
και το αντίθετο απλά δεν εκτιμάται.
Μια ιδέα, μια συνήθεια κι αυτή
που όταν σβήνει, ο κόσμος σε λυπάται.
Έτσι λοιπόν, χωρίς φωνή,
με τσιγάρα βαριά και λιγοστή ψυχή,
ξεχνιέμαι και σε ξεχνάω.
Και κοροιδεύω τον εαυτό μου
νομίζοντας ότι σε ξέχασα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου