Άλωσις - Λύτρωσις

Οδύνη
Εσωτερική
Ξεριζωμός
Εξορκισμός
Λυγμοί
Λίγο ακόμα
Να εξαγνίσω τα μάτια
της Ψυχής μου.
Ήταν το τελευταίο
ξέσπασμα.
...
Κι όπως ο αγιασμός απ' τα μάτια
πέφτει
το χώμα τον βυζαίνει
ευλαβικά.

Το νίκησα.
Νικήθηκε.
Φοράω λευκά και άμυνες
απαρτίζουν εκείνο το σημείο
το τρωτό.
Υπάρχει κουφάρι, μα
δεν τολμώ να το κοιτάξω.
Όχι από φόβο
αλλά γιατί δεν έχει πια
σημασία μια.

Α στερητικό

Ανέφικτες σκέψεις.

Ατέλειωτες συζητήσεις.

Ανύμπορος καπνός.

Αξημέρωτα βράδια.

Απλήρωτη εργασία.

Άστεγη αγάπη.

Ανομοιόμορφα σχήματα.

Αμήχανες στιγμές.

Αφύσικες σχέσεις.

Ανομολόγητα μάτια.

Άπληστοι χαρακτήρες.

Αμείωτο ενδιαφέρον.

Αξιοζήλευτες αγκαλιές.

Ανύπαρκτοι άνθρωποι.

Απίστευτες φιλίες.

Αξιαγάπητα χέρια.

Αφοπλιστικά βλέμματα.

Ασυγκράτητα συναισθήματα.

Αμείλικτος χρόνος.

Ανέγγικτο σώμα.

Άμορφη ψυχή.

Ανείπωτο ‘σ’αγαπώ’.

Άψογο. Δεν υπάρχει.

Α. Η αρχή.

Και το τέλος.

　

　

Η ιστορία μιάς στοιχειωμένης νότας.

Το φάντασμα ενός ήχου
απ' το ξεκούρδιστο πιάνο
έχει χρώμα γκρι
κι είναι μοναξιά.

Μια σονάτα στο σεληνόφως
δεν θα του φτάσει
και θα ξεκάνει κάθε ψυχή επιζώσα
τριγύρω.

Σ' ένα σπιρτόκουτο θα χωθεί
και θα περιμένει την επόμενη ψυχή
που θα μπει
και θα ζητήσει κλίνη
να ξαποστάσει το κουρασμένο της ''γιατι;''.

Θα υψωθεί
να την τρομάξει
μα η ψυχή
η μαθημένη στα σκοτάδια
θα του απαντήσει :
''Μύρισα όλο τον Άδη.
Δεν θα τυφλωθώ σ' ένα σπιρτόκουτο.''

Στιγμές II

Το μαύρο σου παλτό.
Ο μαύρος μου κορσές.
Ο ουρανός στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό.
Το φεγγάρι όταν σου κλείνει το μάτι.
Ένας πορτοκαλί σκελετός γυαλιών.
Μια παρουσία που σου κόβει την ανάσα.
Τα σπιτικά σοκολατάκια.
Ένα γυμνό χριστουγεννιάτικο δέντρο = έλατο.
Το πρώτο φιλί.
Το βλέμμα του αποχαιρετισμού.
Ο βίαιος χορός των αναμνήσεων.
Το αγαπημένο του τραγούδι.
''Μου έλειψες.''
Οι υποκοριστικές προσφωνήσεις που σου χαρίζουν χαμόγελο.
Μια σκονισμένη βιβλιοθήκη.
Η ζεστή σοκολάτα σε μια παγωμένη πόλη.
Το κόκκινο κασκόλ μου.
Η φροντίδα της.
Μάτια θάλασσα.
Μισό κιλό ρακόμελο.
Στριφτά τσιγάρα.
Να ξεκαθαρίζεις τα πράγματα την ώρα που πρέπει. (Τώρα ξέρεις.)
Τ'απλωμένα ρούχα στα μπαλκόνια.
Ο ήχος απ'το τακούνι στο παρκέ.
Το θρόισμα της φούστας.
Ένα βιολί που σπαρταράει.
Τα ποτά που σε ''πίνουν''.
Θησείο-Μοναστηράκι-Σύνταγμα, με τα πόδια.
Να σε περιμένω ακούγοντας Cure.
Να λαμβάνεις γράμμα εν έτη 2010.
Ο φόβος του γήρατος.
Η καλοκαιρινή βροχή.
Οι πρώτες ''ερωτευμένες'' διακοπές.
Η παρατήρηση ενός έργου τέχνης.
Η προσπάθεια που θέλει η Φιλία. *
Το περπάτημα χέρι με χέρι.
Ο έναστρος ουρανός της επαρχίας.
Ο ιδρώτας απ'τον χορό.
Τα σκισμένα all-star.
Το παλιό μου τζιν.
Ένα μεθυσμένο τραγούδι.
Η μυρωδιά των τσιγάρων του.
Ο φιλοσοφημένος τρόπος ζωής.
Τα μακρυά μαλλιά.
Ένα σπάνιο βιβλίο.
Το παλιό πιάνο στο πατρικό του.
Το μητρικό ''Σ'αγαπώ.''
Η αγωνία του πρώτου ραντεβού.
...και του δεύτερου.
Η ηλεκτρονική μουσική του '80.
Ο Φ. Πεσσόα.
Τα δάκτυλά μου πάνω στα πλήκτρα του πιάνου.
Η εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα.
...κι αυτή που έχω για τον εαυτό μου.
Το καινούργιο ποδήλατο.
Τα λόγια που ποτέ δεν έγιναν πράξη.
Πάρτι σ' ένα παλιό σινεμά.
Οι πρώτες νιφάδες χιονιού τα ξημερώματα.
Το ξυπνητήρι σου να είναι η φωνή ενός φίλου.
Ο άσος στο μανίκι.
Η μετάδοση του γέλιου.
Η τρομακτική ταχύτητα, γενικά.
Το κουτάβι που έχει στο σακάκι του.
...

* ...ή : ''Η Προσπάθεια που θέλει φιλία.''
Σ'ευχαριστώ.

Δεν είμαι κανενός - Sadahzinia

http://www.youtube.com/watch?v=Nsrmmzw8tGk


Είμαι τα πλούτη όλα που αρνιέται ένας φτωχός,
τα αταίριαστα όνειρα που μοιράζεται ο τρελός
είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.

Άρχισα μ' ένα απόκοσμο και σιγανό μουρμούρισμα
για να ταιριάξω τη φωτιά δίπλα στου χρόνου το φτερούγισμα,
πικρό νανούρισμα διπλωμένο σα βεντάλια
με λέξεις αφόρετες και στιγμές ρετάλια.
Χωρίς παρακάλια και ούτε τον φόβο για άγκυρα
ψάχνω ένα κύμα αφού στα ψέμματα παράγυρα
κι από τα αδιάβατα ένα καλωσόρισες,
εκεί που αφήνουν τη συγνώμη τους κι οι φόνισσες.
Κι αν απόρισες, φέρε στο νου μια γύρα
το παρελθόν μου έχω βάψει με πορφύρα.
Αν μοιάζει με αίμα, μισή ντροπή δική σου,
στα σκιερά δεν αντέχει ακόμα η μπόρεσή σου.
Κι εγώ η στιχομάνα ψάχνω στα ψιλά τα γράμματα
μέρες σπαρμένες μάγια, νύχτες χωρίς κλάμματα,
κουβέντες ακριβές και χρυσωμένες,
γκυκοταίριαστες με τις φαρμακωμένες.
Και στο λευτέρωμα μου πάνω το απρόσμενο
ψάχνω το πέρασμα με τ' όνειρο το επόμενο
να μ' απλώσει σα φως να μ' αλαφρώσει
τώρα που σ'εχω δίπλα μου στερνή μου γνώση.
Σύρε μαζί μου και στα όμορφα αφήσου
χρόνε αφέντη, εγώ δεν είμαι δουλευτής σου.
Είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός,
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.

Είμαι τα πλούτη όλα που αρνιέται ένας φτωχός,
τα αταίριαστα όνειρα που μοιράζεται ο τρελός
είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.
Είμαι σαν φόβος στα γόνατα γυρτός,
φθηνοπλήρωτη κατάρα που αφηνεί ο εχθρός ,
μάγια σπαρμένα στη νύχτα σαν το φως
κι ευτυχώς -- δεν είμαι κανενός.

Έκανα πρόβα τα ξόρκια μες στα σκοτάδια,
γέμισα φως στα νυσταγμένα μου βράδια.
Ύπνος και θάνατος, φόβος και ρώτημα
βουϊζουν στα μελίγγια μου μουρμουριστά και μόνιμα.
Τόλμημα η ανάσα μου στα όνειρα τα επόμενα
μια ψίχα λογικής στηλώνει τ' απρόσμενα
κι όλο το υπόλοιπο αέρας και ψιχάλα
με τα ηλιοφέγγαρα ξοπίσω μου φευγάλα.
Δε θα με πιάσουν κι η πείρα μου το ξέρει,
είμαι βροχή, σύννεφο, βουή και αγριοκαίρι.
Έτσι πετώ και τραγουδώ, στο χώμα πέφτω και χτυπώ
παρά τον πόνο μου ανασαίνω και γελώ.
Σε είχα πάρει απόμερα και στο 'χα πει και πάλι
δεν είμαι κανενός, μόνο μια ρίζα μου τρυπά το κεφάλι
δένει τα χέρια μου γερά πυσθάγκωνα,
μην αρπαχτώ απ' τα ψέμματα και της συγνώμης τ' άρωμα.
Βλέπω τριγύρω σκιές, είναι δικές μου και ξένες,
μπλέκουν στα πόδια μου διπλά μετανιωμένες.
Τις ξορκίζω, τις πατώ, στα περασμένα τις πετώ
με πορφύρα τις ξεπλένω, με νερό τις ξεδιψώ.
Όμως μ' αρπάνε απ' τον λαιμό και με κλειδώνουν στο χαμό
γίνομαι φόβος στο λεπτό, σαν κατάρα από εχθρό.
Τραβολογιέμαι εδώ κι εκεί μοιάζω μεγάλος, μικρός,
αλλά ευτυχώς δεν είμαι κανενός.

Le sonnet d'une vie

Θ' ακούσω τη μουσική
μέχρι να ματώσουν τα αυτιά μου.
Θα κλάψω μέχρι να πάψει
το ουρλιαχτό.
Θα περπατήσω μέχρι εκεί
που θα χρειαστεί να πετάξω.
Θα ζήσω μέχρι να μη μου φτάνει
ο κόσμος.
Θα κοιτάξω μέχρι
να παραδοθεί το σκοτάδι.
Θα φωνάξω μέχρι
να με ακούσεις
και μετά θα κάνω να
σ' αγκαλιάσω,
ελπίζοντας πως δεν θα κάνω
πίσω.

From The Edge Of The Deep Green Sea - The Cure

http://www.youtube.com/watch?v=Jcw7XIDGqFI

Every time we do this
I fall for her
wave after wave after wave
it's all for her
I know this can't be wrong I say
and I'll lie to keep her happy
as long as I know that you know
that today I belong
right here with you
right here with you...

and so we watch the sun come up
from the edge of the deep green sea
and she listens like her head's on fire
like she wants to believe in me
so I try
put your hands in the sky
surrender
remember
we'll be here forever
and we'll never say goodbye...

I've never been so
colourfully-see-through-head before
I've never been so
wonderfully-me-you-want-some-more
and all I want is to keep it like this
you and me alone
a secret kiss
and don't go home
don't go away
don't let this end
please stay
not just for today

never never never never never let me go she says
hold me like this for a hundred thousand million days
but suddenly she slows
and looks down at my breaking face
why do you cry? what did I say?
but it's just rain I smile
brushing my tears away...

I wish I could just stop
I know another moment will break my heart
too many tears
too many times
too many years I've cried over you

how much more can we use it up?
drink it dry?
take this drug?
looking for something forever gone
but something
we will always want?

why why why are you letting me go? she says
I feel you pulling back
I feel you changing shape...
and just as I'm breaking free
she hangs herself in front of me
slips her dress like a flag to the floor
and hands in the sky
surrenders it all...

I wish I could just stop
I know another moment will break my heart
too many tears
too many times
too many years I've cried for you
it's always the same
wake up in the rain
head in pain
hung in shame
a different name
same old game
love in vain
and miles and miles and miles and miles and miles
away from home again...

Βλέπω τα μάτια σου όπως πρέπει να βλέπονται.
Καθαρός ουρανός που δεν έχει λόγο να φοβάται για αστραπές.
Χρώμα;
Το χρώμα της χαράς.
Της ανακούφισης.
Τα κομμάτια της καρδιάς στη θέση τους.
Η ψυχή αιωρείται όμορφα, χωρίς βάρος.
Η αναπνοή ελευθερώθηκε.
....η περιβόητη λύτρωση;
Πες το κι έτσι.
Υπερήφανη για τον εαυτό μου
και για σένα.
Καθαρά συναισθήματα άνθρωποι!
Να τα επιδιώκετε...

Violator

Υγρές σχισμές
ξεραμένα χείλια
Trompe-l'oeil et jeux de mots

Χυμένα φιλιά στο δρόμο.
Μάτια που σε τρώνε σε κάθε ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων.
Εκσπερματώνεις ενέργεια
και γονιμοποιείς μέσα μου εικόνες.

''Χρώματα αγάπης και χρώματα βίας.''
Το φως του ήλιου με πληγώνει
και βρίσκω καταφύγιο κάτω από ένα δέντρο.
Σύγκρουση πλανητών
πεφταστέρια
Κινήσεις που δεν με αγγίζουν πια.
Δεν θέλω να σε φιλήσω.
Σου σφίγγω το χέρι.
Πόσα έχουν αλλάξει.
Ο χρόνος μένει ίδιος, περνάει το ίδιο.
Καταραμένη αίσθηση
Ξημερώνει
2 ώρες
Σου λείπει η αγάπη;
Τι χρειάζεσαι;
Παζάρι ευχών
Ανάσα.
Θέλω ανάσα!
Τον χρόνο τον πήρα, και τώρα γελάω δυνατά.
Χ
Α

Σκόρπιο μελάνι στα ρούχα μου
Το στύβω πάνω στη σελίδα
Συναρμολογώ τα γράμματα
Με το μελάνι του τρόμου
στο μυαλό σου.
Μόνο εσύ μπορείς να βάζεις κρεμώμενα πτώματα στους φωταγωγούς, στο μετρό...
...και να κοιμάσαι αγκαλιά με τριαντάφυλλα.
Κόκκινα όνειρα
σε μαύρα μάτια
...απ'τις εικόνες.
Σκορπιοί στα σεντόνια
ικετεύουν
προσκυνούν
Ιερή φλόγα
αμαρτία η πλάση τέτοιου σώματος.
λύτρωση η απόλαυσή του.
Σημάδια απ'τα νύχια και τα φιλιά σου.
Τα φροντίζουν οι σκιές και τα δάκρυα.

Χειμωνιάζει
και δεν μοιάζει μ'αυτό που θυμάμαι.
Καθόμασταν στο λυκόφως αγκαλιά.
Ο έρωτας μας ζέσταινε
και ο φόβος δεν μας είχε ανακαλύψει.
Χορταίναμε με τα χέρια και τα φιλιά.
Μεθούσαμε με τα μάτια.
Περπατήσαμε ώρες μαζί
και ίσως αυτό μου έχει λείψει.
Είναι οι ωραίες μέρες που σου λείπουν
και οι νύχτες, που αναπολείς.
Μια μεγάλη συνεχής αναβολή
κι ο καιρός πολύς.
Το αίμα, σύσταση δεν αλλάζει.
Αίμα παραμένει και το μελάνι ξεθωριάζει.
Τα συναισθήματα μεταβάλλονται
κι οι εκφράσεις αλλάζουν
στον κάθε χτύπο
σε κάθε εκατοστό σάρκας
σε κάθε νότα αρώματος
σε κάθε καρέ
            στο φιλμ της ζωής.

Θέατρο Βικτώρια

Το κλειστό πιάνο στη γωνία
και ο χαμηλός φωτισμός
μας προδιαθέτουν σε αισθησιακό χορό

βλεμμάτων

με φόντο βελούδινη κόκκινη κουρτίνα.

Κόκκινα ποτά και νύχτες λευκές
η διασκέδασή μας.

Μονταρισμένα πλάνα πραγματικότητας
και
το ξεγύμνωμα της ανθρώπινης ψυχής,
η ψυχαγωγία μας.

Μια βόλτα κάτω από φύλλα που πέφτουν
ή δίπλα σε τρεχούμενα κρύσταλλα νερό.

Ας κλειστούμε σαν πουλιά στο σιδερένιο κλουβί
που πετά πάνω απ'τον κόσμο
και μας ελευθερώνει στον προορισμό μας.

Καλήν αντάμωση.
                                 
                                                                                                             25/11/2010

Μάθημα: Ιστορία Τέχνης

Μέσα στο ημίφως
ξεκουμπώνω λευκά πουκάμισα
κλείνω κουρτίνες
και δημιουργώ σκότος.

Στο κρεβάτι
ακουμπισμένο ένα κόκκινο σάλι
αφημένο στη θέση σου,
απο χθές βράδυ.

Ο Κοέν ουρλιάζει στην κασέτα
εξαπτέρυγα μ'αγκαλιάζουν
αιμάτινοι κύκλοι στο ταβάνι
ουρλιάζω, τραγουδώντας...
                                      μαζί σου.


25/11/2010

Τζαβέλλα και Ζωοδόχου Πηγής

Ένα χαλί από πορτοκάλια στο κέντρο της Αθήνας.
Φανάρια αναβοσβήνουν.
Μάτια, στόματα ανοιγοκλείνουν.
Ο ρυθμός επιταγχύνεται.
Ο ήλιος καίει
και τα βιβλία ξεθωριάζουν στη βιτρίνα.
Κακοποιημένα πεζοδρόμια γελούν με το αδέξιο περπάτημά μου.
Ένας πεζόδρομος, και
βιβλία
         βιβλία
                  βιβλία.
Οι ταράτσες μας χαιρετούν με το ύψος τους
και σου τραβούν την προσοχή,
να κοιτάξεις, επιτέλους, προς τα πάνω.
Προς τον πανέμορφο, καθαρό και άρρωστο ουρανό της Αθήνας.

Στιγμές...

Ο αναστεναγμός ενός σκύλου.
Το δάκρυ ενός κύκνου.
Ο λυγμός ενός αγγέλου.
Το αχνό φως της Σελήνης πίσω από τα σύννεφα.
Το χαμόγελο ενός μωρού.
Ένα ποδήλατο που τρέχει.
Το τίναγμα των μαλλιών της.
Μια μέλισσα που μπουσουλά.
Το γέλιο της Άνοιξης.
Η μέθη του Έρωτα.
Η χαρά μιας ανακάλυψης.
Το αφόρητο μιας απώλειας.
Ο ήχος από το ξυπνητήρι.
Η συγκίνηση της ανάμνησης.
Το ''αυτό'', που υπάρχει παντού.
Το ρίγος του πόθου.
Η ζεστασιά μιας αγκαλιάς.
Τα ριγμένα ντόμινο.
Η μαγεία της μουσικής.
Το υπόλειμμα φόβου ενός εφιάλτη.
Το χτυποκάρδι και το ξεφύσημα της συνειδητοποίησης του Έρωτα.
Η πληρότητα της Φιλίας.
Ο αφοπλισμός ενός βλέμματος.
Το μελάνι πάνω στο δέρμα.
Τα δάκρυα που ανακουφίζουν.
Η ανάγκη μιας συντροφιάς.
Η γεύση του καφέ.
Η γλύκα του φιλιού.
Το άρωμα κόκκινου κρασιού.
...

Κολοκοτρώνη 57

Σκοτεινά μαγαζιά, ζωγραφισμένοι τοίχοι.
Κοκκινόμαλλες υπάρξεις τριγύρω.
Η χώρα του ποτέ στην σκοτεινή της εκδοχή.
Βλέμματα και κεριά.
Αόρατο κυνήγι για ζευγάρωμα γύρω σου.
Αποκαλύψεις και μυστικά.
Μουσική...
           Χορεύω μόνη.
Νοητά και πραγματικά.
Χόρεψε μαζί μου.
Σταμάτα να με κοιτάς και πιάσε μου το χέρι.
Συνόδεψέ με στον τρελό χορό μιας φαντασίωσης.
Όχι, δεν ήθελα ν' ακουστεί άσχημα.
Είσαι πιό όμορφη από μια απλή φαντασίωση.
Αν είναι όνειρο, δεν θέλω να ξυπνήσω.
Όπως την προηγούμενη φορά...
Το απότομο ξύπνημα με χαλάει.
Είναι το άσχημο συναίσθημα που σου αφήνει ένας εφιάλτης.
Και αργεί να ξεφτίσει.
''Η αγάπη πάλι θα μας ξεσκίσει.''
Ο ήχος από το όργανο με ξεκουφαίνει.
Λυπημένοι εραστές και γίγαντες μας ψιθυρίζουν.
Σε κράτησα.

Metro lines

Στο λεωφορείο, σου δίνω κάτι να διαβάσεις.
Κατεβαίνουμε τα σκαλιά στο μετρό και περιμένω ένα σχόλιο, μια αντίρρηση, κάτι.
Ξέρω ότι μόλις περάσεις τους επικυρωτές των εισιτηρίων θα σε χάσω.

''Σκέφτομαι πόσες φορές θα έχεις ευχηθεί να πηγαίναμε από την ίδια κατεύθυνση.''

Πάρα πολλές, το ξέρεις.
Το χειρότερο είναι όταν μέχρι να κατέβω στην αποβάθρα, έχει φτάσει ο συρμός σου και δεν σε προλαβαίνω.
Χάνεσαι. Όπως πάντα.
Αερικό είσαι.
Αερικό.

Μια αγάπη απο ''Σ''

Τον σκύλο σου τον αγάπησα μέσα από σένα.
Δεν έπαιξα ποτέ μαζί του, ούτε μοιράστηκα το μαξιλάρι μου μαζί του ποτέ. Μόνο τα βράδια, όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο, τότε που σ'άκουγα να του μιλάς με τόση αγάπη, που ζήλευα.
Σωπαίναμε και οι δύο για να ακούσουμε την ανάσα του, ή τους ήχους που έβγαζε όταν ονειρευόταν. Κι έτσι έμαθα να τον νοιάζομαι, ν'ανησυχώ, να τον αγαπώ.
Μαζί σου τον μεγάλωσα. Ο ήχος του μπόλ όταν με άφηνες να του βάλεις να φάει. Τις εντολές που του έδινες για να σ'ακούσει.
Θυμάμαι τα πάντα από τότε που ήταν κουτάβι και κοιμόταν στην αγκαλιά σου. Και τότε ζήλευα.
Γι'αυτό όταν μου μιλάς γι'αυτόν τώρα, βουρκώνω. Γιατί μου έμαθες να τον αγαπάω. Και όπως λες κι εσυ, ''δεν γίνεται να δίνεις, να μαθαίνεις κάτι τους άλλους που να μην το έχεις εσύ πρώτα.''.

Timing

Απαγορευμένα λόγια.

Απαγορευμένοι στίχοι.

Είναι αυτοί που ψιθυρίζεις μπροστά στο άτομο που τον αφορούν,
δε θες όμως να τους ακούσει να βγαίνουν απ'το στόμα σου.

Είναι αυτά που θέλεις πάντα να πεις όταν δεν είναι στιγμή για να ειπωθούν.
Κι όμως τα λες.

Αυτή είναι η διαστροφή του λεγόμενου ''timing''.

Σύγχρονη Ελεγεία

Χαμένα τσιγάρα, ζεστούς και κρύους καφέδες.
Πεταμένα φιλιά. Ξεχαρβαλωμένες αγκαλιές.
Σπασμένα άκρα. Ξεχασμένα τραγούδια.
Σωριασμένα τα λόγια σε μιαν άκρη.

Το συναίσθημα αυτή τη στιγμή δεν παίζει κανένα ρόλο.
Ούτε σημαντικό ούτε αδιάφορο.
Θα σε κοιτάω απλά και θα χαμογελάω όταν απομακρύνεσαι.
Δεν θα κλαίω πια, ούτε θα μαυρίζω.
Θα είμαι καλά, γιατί με θέλεις χωρίς εμένα, κι αυτό δεν μπορώ να το κάνω.

Μαύρος ο καιρός και γκρίζος.
Γυναικολογικά, ορμόνες, κατάθλιψη, μουσική και σοκολάτες.
Ξεφουσκώνω ανώφελα και χάνω ανάσες.
Σκέφτομαι την αυτοκτονία και χαραμίζω τα λεπτά μου.
Λέω ότι είμαι Τίποτα κι εσύ μου λες Όλα.

Θάνατος.
Ζωή.
Αγάπη.
Ευχή και Κατάρα μαζί.

Οι ποιητές γυμνοί τραγουδούν.
  Δεν είμαι ποιητής
     είμαι μόνη
        και γυμνή
          και γράφω.
Και χαράσσω το χαρτί
όπως οι λέξεις το σώμα μου
δεκάδες μικρά ξυράφια
''ο πόνος είχε τη δική του ιστορία
κάποιος την έγραψε στον τοίχο με αίμα.''
     ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Όταν έρθει θα σε πάρω τηλέφωνο. (Ελπίζω να το σηκώσεις. Να είσαι εκεί.)

...

... a denial, to baptise some of my thoughts into reason.
Your oath is safe with me, anyway.
It's sacred.
I try to believe it's mutual.
As mutual as a kiss.
As red as blood.
As true as we are.
As old as our past.
Happiness.
Well, I tend to think that these six letters are somehow tattooed on me.
Carved.
Scar.

Love.

The last letter is a ''v''.

The first, a ''d''.

And so it goes, with a lot of ''but's'' and a lot of ''don'ts''.

I won't keep those ugly words for me.
Those who explain what's right and what's not.

If I could tell, if they would let me say, and have, what's good for me. ...

(kiss)

.                             

17/10/2010

Στο δρόμο με τα πεσμένα φύλλα
περιστέρια παίζουν μαζί τους και με τον άνεμο.
Οι νότες χορεύουν και στέκονται
στους στίχους που ψιθυρίζω.
Τα τραγούδια φέρνουν εικόνες
και οι εικόνες, αναμνήσεις.
Στίχοι που θυμίζουν λόγια που'χω πει.
Όρκους που πάτησα και σκέψεις που πραγματοποίησα.
Με όποιο κόστος κι αν είχαν.
Δεν το μετάνιωσα όμως!
Γιατί έμεινα αληθινή.

11/09/2010

Να λιώσω στη βροχή
σαν κυβάκι από ζάχαρη
και το νερό να με φέρει
στα βήματά σου.

Να με καταπιεί το φεγγάρι,
αυτή η τρύπα τ'ουρανού,
και να μη λείψω σε κανέναν '
εκτός απ'αυτούς που με πόνεσαν.

Το ν'αγαπάς χωρίς ψυχή, δεν μου αρκεί,
και το αντίθετο απλά δεν εκτιμάται.
Μια ιδέα, μια συνήθεια κι αυτή
που όταν σβήνει, ο κόσμος σε λυπάται.

Έτσι λοιπόν, χωρίς φωνή,
με τσιγάρα βαριά και λιγοστή ψυχή,
ξεχνιέμαι και σε ξεχνάω.
Και κοροιδεύω τον εαυτό μου
νομίζοντας ότι σε ξέχασα.

5/10/2010

Τα πιο όμορφα κρύσταλλα
είναι αυτά των ματιών.
Που στάζουν γεμάτα εικόνες.
Μπορείς να δεις τον εαυτό σου μέσα τους.
Είσαι εσύ, σε μικρά κομματάκια.
Μικρά, κοφτερά κομματάκια.
Αστράφτει μέσα τους το χρώμα της ψυχής σου.
Και σε προδίδουν.
Ίσως φταίνε και τα βεβιασμένα χαμόγελα
που σε στοιχειώνουν,
και αλλοιώνουν την όψη σου.
Μα τα κρυσταλλάκια είναι μαγικά.
Πέφτουν πάνω σου και σ'εξαγνίσουν.
Κι ο χρόνος;
Αυτός ο άτιμος κυνηγός;
Είναι συνεπής στο ραντεβού του..;

Μακάρι το θήραμα να μην έχει σαπίσει.

17/10/2010

Κάποιες μέρες μοιάζουν να έχουν κολλήσει στο playback.
Η ίδια playlist παίζει ξανά και ξανά.
Και κοιτάς τον εαυτό σου να χαμογελά, να κλαίει,
να στέκεται μόνος σ'ένα γεμάτο λεωφορείο,
να θρηνείς και να ονειρεύεσαι το ταξίδι της φάλαινας.
''..ποτέ δεν είχα τίποτα και απόψε θέλω να σε φιλήσω.''



*Στέρεο Νόβα - Το ταξίδι της φάλαινας

Une danse macabre sur le fil

1.
Σκοινοβάτης
σε σκοινί τεντωμένο.
Και με χορδές σπασμένες.
Δείχνεις την οργή σου μόνο με κίνηση.
Τα πόδια ζωγραφίζουν στο πάτωμα με τα δάκρυά σου και η ψυχή σου, αν έβγαινε, θα ήταν με  νότες.
Νότες που σκορπίζονται στο χώρο και τον χρόνο.
Αν είχες φωνή, το τραγούδι σου
θα ήταν πόνος και αγωνία.
Agony.
Ένα ''σ'αγαπώ'' σπασμένο σε χίλια κομμάτια
και μια καρδιά χαραγμένη απ'τα γυαλιά γύρω της.
Ποτάμι το αίμα και χορεύει στα πόδια σου.
Χορεύεις μαζί με το ποτάμι.
Ένας χορός μακάβριος.
Και γελάς.
Γελάς!
Ξέρεις οτι είναι μάζι πρώτη και τελευταία φορά!
Μαζεύεις τα απωμεινάρια σου και παλεύεις,
ξέρωντας ότι για μια φορά ο εγωισμός σου που απέφευγες θα σε σώσει.
Κλαίς, καυτά ''τίποτα'' σε πνίγουν
και η φωνή σου δεν βγαίνει.

2.
Βρίσκεις μια λέξη.
''Προδοσία''.
Ξέρεις ότι δεν άξιζες κάτι τέτοιο.
Δεν έδωσες για να πάρεις αυτό.
Οι άνθρωποι που δεν ξέρουν τι θέλουν
φεύγουν ξαφνικά για να το βρουν μακριά σου.
Και, μάντεψε.
Πάντα το βρίσκουν.
Μακριά σου.
Κομήτες.
Όλοι έχουμε στη ζωή μας τέτοιους ανθρώπους.
Ανθρώπους - κομήτες.
Και, που να πάρει, υπάρχουν φορές που δεν θέλεις να δεχθείς ότι φεύγουν.
Ο καθένας ξέρει για τον εαυτό του αν είναι καλό που γίνεται.
Όταν γίνεται...  .                                                                   
                                                                                                              25/08/2010

Προστακτική

Κλείσε τα μάτια και χρωμάτισε.
Προσπάθησε να θυμηθείς το πρόσωπό μου.
Σταμάτα να με πληγώνεις.
Σήκω και ντύσου.
Φεύγουμε.
Πάρε με αγκαλιά!
       Τώρα!
Διάβασέ μου έναν στίχο.
Γράψε μαζί μου.
Κλάψε για μένα
       τώρα που φεύγω.
Γύρισέ μου την πλάτη!
       να μη με δεις να κλαίω που μ'αφήνεις.
Πες μου ''σ'αγαπάω ακόμη!''
Σήκω να με πας μέχρι την πόρτα...
Δώσε μου το χέρι για τελευταία φορά.
Φίλα με!
       όπως την πρώτη φορά.
Ξέχασέ με...
       ένα παρελθόν είμαι πια.
Ένα παρελθόν με συναισθήματα.

24/9/2010

Σημειώσεις μιας μέρας.

Η ζωή είναι ένας σεναριογράφος με αστείρευτη έμπνευση.

Ο κόσμος είναι ένα θέατρο.

Κάθε ζωή έχει τη δική της σκηνή,
κάθε άτομο, τον δικό του ρόλο.

Όταν η σκηνή μας μπαίνει στην σκηνή κάποιου άλλου, το έργο μεγαλώνει και η σκηνή γίνεται πολυδιάστατη.

Κάθε άτομο ξεχωριστά είναι ένας απλός ηθοποιός αυτού του μεγάλου θεάτρου.

Είμαστε σχεδόν σαν μαριονέτες μιας Μοίρας, που μας μαθαίνει τα λόγια μέσω ενός πνευματικού υποβολέα.

Είναι οι φορές που δεν πιστεύεις την πραγματικότητα και που ορκίζεσαι στ'όνειρο γι'αλήθεια.

Κάθε θάνατος είναι το ταυτόχρονο κλείσιμο της αυλαίας και του φωτισμού.

Κάθε γέννηση, μια φαντασμαγορική έναρξη.

Κάθε χωρισμός, αλλαγή σκηνής.

Ο έρωτας γίνεται με παντομίμα, σχηματικά ή ακολουθώντας τις αρχές του σωματικού θεάτρου.

Τα λόγια πρέπει να λέγονται δυνατά και καθαρά, χρωματισμένα ανάλογα με τα συναισθήματα του ρόλου.

Εάν ειπωθούν χαμηλόφωνα, η τιμωρία είναι η σιωπή των θεατών ή ένα βίαιο, ''Πιο δυνατά!''. Χαστούκι δηλαδή.

Και θεατές είναι αυτοί που δεν είναι ηθοποιοί, αλλά που παίρνουν κάποιες φορές ένα μικρό ρόλο, σε κάποια σκηνή.

Κάθε άτομο είναι πρωταγωνιστής στην δική του σκηνή, ''στο έργο που λέγεται Ζωή''. - (Προφανώς όχι, αφού η Ζωή γράφει το έργο, εκτός και αν πρόκειται για κάτι ''βιογραφικό''.)

Και κάθε άτομο μπορεί να παραλλαχτεί σε δεύτερο ρόλο, κομπάρσο ή και αντικείμενο του σκηνικού στις σκηνές άλλων ατόμων.

Η διανομή γίνεται και αυτή από τη Ζωή, η οποία ήδη τελεί χρέη σεναριογράφου, μουσικού, σκηνογράφου, φωτιστή, ηχολήπτη, φροντιστή και παραγωγού.

Κοινώς, πρόκειται για ένα έργο υπερπαραγωγή που, φήμες λένε, πως εκτός από τα Όσκαρ, φλερτάρει με την πιθανότητα μιας θέσης στο βιβλίο Γκίνες.

11/10/2010

     Υπάρχουν μέρες, βροχερές μέρες, που η υγρασία μοιάζει να νοτίζει ακόμα και την καρδιά σου. Μόνη λοιπόν, με μια ομπρέλα, να χωράει εσένα και άλλον έναν αγκαλιά, περπατάς προς γνωστό συνήθως προορισμό, και μαθαίνεις καλύτερα την πόλη σου. Εκείνη βέβαια αλλάζει ταυτόχρονα με σένα. Το παγκάκι που κάθησες κάποτε μαζί του/της δεν είναι το ίδιο την επόμενη φορά που θα περάσεις από δίπλα του. Στην αρχή βλέπεις ακόμα τις μορφές σας αγκαλιασμένες, ξεθωριάζουν όμως κι αυτές, χάνονται σ'ένα άγνωστο πια φόντο. Και, η αλήθεια; Χαίρεσαι που το έζησες, που ήσουν μαζί του/της έτσι, εκεί και τότε. Δεν υπάρχει κάτι για να λυπάσαι. Ήσουν ερωτευμένη διάολε. Και αυτό μετράει. Η πόλη σου αγκάλιασε τον έρωτά σου και τώρα τον ξεπερνάει μαζί σου. Ωρίμανση. Δύναμη και γενναιότητα. Γιατί ο έρωτας είναι άθλος, και είσαι τυχερή που έζησες για να τον θυμάσαι.